Mijn laatste dag in Nicaragua is aangebroken. Het is zo´n raar idee dat ik overmorgen weer in Nederland ben! Het lijkt wel of ik een gespleten persoonlijkheid heb, vooral gisteren had ik er last van, na Granada na 6 dagen ingeruild te hebben voor Masaya. Aan de ene kant wil ik dolgraag naar huis, iets wat ik totaal niet verwacht had. Ik snak naar een warme douche, groenten, familie en vrienden en mijn eigen thuis. Ik ben klaar met de chaos, de mannen, de muziek, de hitte, maar tegelijkertijd weet ik dat ik juist dat zal missen als ik weer thuis ben...

Ik heb onderwerg zoveel positieve dingen over het land gehoord dat mijn verwachtingen hoog waren. Het is hier mooi, na de hoogvlakten van Esteli en Matagalpa achtergelaten te hebben, ben ik afgedaald naar de vlakten met hun schitterende vulkanen. Leon en Granada zijn mooie koloniale stadjes. Leon was de uitvalsbasis voor weer een mooie wandeling over vulkanen, inclusief het beroemde ´volcano boarding´ vanaf Cerro Negro. Dit houdt in dat je een houten plank de vulkaan opsleept (wat best een opgave is met zoveel wind), om er daarna al zittend vanaf te glijden. Ik had zo mijn twijfels, maar moet toegeven dat ik het geweldig vond! Na Cerro Negro zijn we verder gelopen naar de naastgelegen vulkaan El Hoyo, waar we overnacht hebben en weer een supermooie zonsondergang en zonsopkomst hebben gezien. Granada was een behoorlijke overgang, zo toeristisch! Het is een mooi stadje, maar ik had er niet een echt Nicaraguaans gevoel bij. De centrale straat, met allerlei terrasjes en muziek, staat ook wel bekend als Gringo Street, wat al genoeg zegt :-)Toch heb ik hier 6 dagen doorgebracht, samen met Clair, Marcus en Jonas, die ik in de bus naar Granada heb ontmoet. Het was fijn om even een vaste plek te hebben en te relaxen in de hangmat en aan het zwembad.

Nicaragua is een schitterend land, maar ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik heb me regelmatig afgevraagd hoe dat komt. Kan je hoofd maar een bepaalde hoeveelheid indrukken verwerken? Het lijkt wel of na 3 maanden al het moois normaal wordt, waardoor de minder mooie dingen nu extra hard binnen komen. Of komt het omdat dit het laatste land is en ik klaar ben om naar huis te gaan? Ik weet het niet....Nicaragua is het veiligste land van de regio, maar tegelijkertijd ook het armste, en in tegenstelling tot de afgelopen weken waren de armoede en problemen goed zichtbaar. Voor het eerst in mijn reis voel ik me als vrouw niet op mijn gemak als ik alleen over straat loop. In de steden Leon en Granada zie ik voor het eerst sinds Mexico weer kinderen die spullen verkopen of bedelen, en ´s nachts zie ik ze op straat slapen. Er lopen veel dronken mannen op straat en de tienda´s en pulperia´sdie in de vorige landen op elke straathoek te vinden zijn, zijn hier vervangen door gokhallen. Ik heb zelfs een keten ontdekt met de naam Aladdin, waar vrouwen (met hun kookschorten nog om) in hun pauze munten in de speelautomaten gooien. De mensen hebben problemen met Amerikanen (´Kom je uit Nederland? Oh, dan ben je geen gringa´), maar tegelijkertijd doen de winkels enorm westers aan en hebben ze zelfs kledingwinkels met ´ropas americanas´. Verder heb ik nog nooit zoveel drugs aangeboden gekregen. Na de eerste avond op Gringo Street zijn we bevriend met Carlos, de plaatselijke sigarettenverkoper annex drugsdealer, die zijn bestellingen rondbrengt in sigarettenpakjes. Tijdens de full moon party vlakbij Granada kon je bij de barman joints bestellen, en in de slaapzaal werd er cocaïne gesnoven. Zelfs bij het zwembad in Granada werd me door mijn Nicaraguaanse buurman cocaïne aangeboden. Normaal ontgaan dit soort dingen mij altijd, dus als zelfs ik ze zie, moet het heel erg zijn. Ik vraag me af of dit alleen gebeurt in de backpackerswereld, en zo ja, waarom heb ik dit dan nooit eerder meegemaakt tijdens deze reis?

Het is raar, het idee dat ik 3 maanden zou reizen heb ik vantevoren nooit kunnen bevatten, zelfs niet toen ik op Schiphol zat te wachten op mijn vlucht. Voor je het weet is het echter weer voorbij, nu is het moeilijk te bevatten dat ik hier 3 maanden ben geweest, er zitten zoveel indrukken in mijn hoofd...