Mari en ik hebben ons reistempo in Antigua wat aangepast en hebben afscheid genomen van de Brazilianen, die voor ons iets te snel het land door gingen. We hebben er rondgelopen, taartjes gegeten (wat zijn ze daar hier goed in!), gewinkeld en de vulkaan Pacaya beklommen. Omdat dit een actieve vulkaan is konden we helaas niet naar de top, maar we zijn aardig hoog gekomen. Het leek wel een maanlandschap, het was helemaal zwart van de as en lava van de uitbarsting in 2010. Op sommige plekken kwam er stoom uit de aarde, hier kon je marshmallows roosteren :-)

Na 3 dagen Antigua zijn we naar Monterrico gegaan, een plaatsje aan de kust. Het was de eerste dag flink wennen, wat een overgang van een druk stadje naar een strandplaatsje waar werkelijk niets te doen is! Het zand is zwart en heet en de golven zijn sterk, maar het is heerlijk om even af te koelen in de zee. Het dorpje bestaat uit een hoofdweg met wat winkeltjes en een paar zandwegen met hotels. Na een dag konden we de confrontatie met onszelf aan en konden we genieten van de rust. We genoten van het kleine dorpje met Pancho, de pelikaan van de buren die de wacht houdt op de weg, met de lokale gidsen die elke dag vragen of je een shuttle naar Antigua nodig hebt en met Sender, een local die ons op de een of andere manier altijd weet te vinden en een praatje met ons houdt. We hebben veel tijd doorgebracht met de andere gasten van het hostel: Casey, Gracey, Peter en Franco, een Italiaan die op zijn motor op reis is naar Brazilië. We luierden samen op het strand, aten samen en gingen samen naar het kampvuur op het strand. Onze laatste avond hebben we een babyschildpadje los gelaten bij de zee, ik ben benieuwd of hij het redt...

Na een paar dagen was het tijd om terug te gaan naar Antigua. Marianne moest weer terug naar Nederland, ik reisde door naar Quetzaltenango, ook wel Xela genoemd. Op zich is er in dit stadje vrij weinig te doen, maar de stad is omringd doorbergen en vulkanen, dus is het een goede uitvalsbasis voor wandeltochten. Vandaag was een dag om uit te rusten van een 2-daagse tocht die ik eergisteren en gisteren heb gemaakt naar Santiaguito, een actieve vulkaan vlakbij de stad. Ze hadden gewaarschuwd dat het zwaar was, maar zo zwaar had ik het niet verwacht. Samen met een Nederlands stel, Chris en Roland, en onze gids David gingen we op pad. De eerste 2 1/2 uur waren goed te doen, de weg ging eerst langzaam omhoog en daarna was het redelijk vlak, maar daarna begon het afzien. We moesten eerst een flink eind naar beneden, om vanuit het dal de vulkaan te beklimmen. Het pad naar beneden was smal en steil met veel begroeiing aan beide kanten en soms ook boven je, zodat je met je rugzak om op je knieën onder bomen door moest kruipen. Daarna vervolgde de afdaling langs een soort stenen bedding, waar we moesten uitkijken omdat de stenen glad waren. Ik stond te trillen op mijn benen en was misselijk, maar moest daarna toch nog de vulkaan beklimmen, zonder pad dit keer...Eenmaal boven was de actieve krater verstopt achter de wolken, dus ben ik meteen de tent in gegaan om te slapen. Om half 1 ´s nachts ging de wekker. Ik voelde me weer goed en de wolken waren weg, dus gingen we naar het uitzichtpunt om naar het actieve deel van de vulkaan te kijken. Boven de krater hingen rode wolken en regelmatig rolden er hete, rode stenen naar beneden. Uiteindelijk, na anderhalf uur wachten in de koude wind, konden we een uitbarsting zien. Helaas geen grote, dus we hebben geen lava naar beneden zien komen, maar het was geweldig om dit zo dichtbij mee te maken, om de vulkaan te horen rommelen en uit te zien barsten.

De volgende dag gingen we na ontbeten te hebben met spaghetti en na de tent opgevouwen te hebben weer via dezelfde weg terug, maar gelukkig voelde ik met dit keer beter en kon ik genieten van de omgeving. Vandaag heb ik mezelf een rustdag gegeven, morgen ga ik weer op pad, dit keer een 3-daagse wandeltocht naar Lago Atitlan, ik ben benieuwd!