Ik heb de bergen van Honduras en Nicaragua achter me gelaten en ben aangekomen in Leon, een klein stadje omgeven door vulkanen. Ik vermaak me hier wel, het is niet zo toeristisch, en het is net groot genoeg om een Franse bakker (ik mis brood!) en een paar cafe's te hebben, maar geen MacDonalds. Ik ben blij om weer in een stad te zijn, na alle dorpjes van de afgelopen weken.

Ik heb een week doorgebracht in Utila, een echt feest- en duikeiland. De duikcursus duurde 4 dagen en was best zwaar, elke dag om 8 uur beginnen en theorie behandelen, en dan 's middags het water in. Natuurlijk had ik weer pech, de eerste duik was ik verkouden, en dan wordt het eigenlijk afgeraden om te duiken. Het was nogal een traumatische ervaring met veel oorpijn en misselijkheid, maar een hele geduldige divemaster heeft me uiteindelijk naar de bodem gebracht. Gelukkig werd het elke keer beter, en de laatste duiken heb ik ook echt kunnen genieten van de onderwaterwereld. Het is zo mooi daar, hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet!

Na het duikavontuur werd het weer tijd om naar het vasteland te gaan, dit keer naar Copan en Gracias, in het noorden van Honduras. Ik was een beetje ongerust door allerlei verhalen over berovingen en overvallen, maar gelukkig heb ik me geen moment onveilig gevoeld. Nou scheelt het ook dat het kleine stadjes waren in het platteland, ik heb de grote steden vermeden....In Gracias ben ik samen met Corina, een Rotterdamse, op pad gegaan in de omgeving, naar een natuurpark, thermale baden en een religieus festival in La Campa, wat uiteindelijk een soort jaarmarkt bleek te zijn en een beetje tegenviel...In de comedor in het natuurpark wilden we wat drinken. De comedor was van een oud vrouwtje, ze wees naar een sinaasappelboom in haar tuin en vroeg of we sap wilden. Ja, dat wilden we wel! Haar man werd opgetrommeld om de sinaasappels uit de boom te slaan en na een paar minuten hadden we een vers sapje met suikerwater :-)

Alle landen in deze regio zijn extreem gelovig, maar in Honduras is het het meest zichtbaar. De bussen zijn volgeplakt met afbeeldingen van Jezus en teksten als 'God is liefde'. In de bus naar Tegucigalpa kwam er iemand de bus binnen die begon te praten. Ik lette er niet echt op, dacht dat het weer een of andere verkoper was, maar toen ik applaus hoorde, besloot ik toch maar even te luisteren. De man praatte een half uur over god en liefde, en af en toe hoorde ik 'amen' of weer applaus. Op een gegeven moment begon de hele bus een groepsgebed, toen heb ik mijn schijfjes ananas toch maar even opzij gelegd...Toen de man klaar was met zijn verhaal, toverde hij neusspray en pennen uit zijn aktetas en begon hij toch nog met zijn verkooppraatje :-)

Na een lange dag reizen en 7 keer overstappen kwam ik vorige week aan in het laatste land van deze reis: Nicaragua. Het noordelijke deel van dit land is bezaaid met tabaks-, cacao- en koffieplantages. Helaas kwam mijn plan om een koffieplantage te bezoeken net te laat, het oogstseizoen is namelijk net voorbij, maar ik heb toch genoten van de rondleiding in een plantage bij La Pita. Na afloop dronken we nog een kop koffie in het huis van de vicepresident van de koffiecooperatie, die de rondleiding had gegeven, en hij begon verhalen te vertellen over de revolutie. De revolutie leeft hier ook in Leon, waar in sommige gebouwen de kogelgaten nog te zien zijn. Vanmorgen heb ik het museum van de revolutie bezocht, in het oude presidentiele paleis, wat nu vergane glorie is. Ik word rondgeleid door een veteraan en in het begin is het nog luchtig, met de vraag 'Waarom zijn alle Hollandse meisjes zo mooi?' en een rondleiding over het dak met zijn schitterende uitzicht. Al snel wordt het serieuzer en laat hij mij zijn wonden zien (er zit nog steeds een kogel in zijn rug) en vertelt hij over de gevechten, aan de hand van foto's en krantenartikelen. Indrukwekkend, ik besef dat ik eigenlijk veel te weinig weet over de geschiedenis van deze landen...