Nicaragua

Mijn laatste dag in Nicaragua is aangebroken. Het is zo´n raar idee dat ik overmorgen weer in Nederland ben! Het lijkt wel of ik een gespleten persoonlijkheid heb, vooral gisteren had ik er last van, na Granada na 6 dagen ingeruild te hebben voor Masaya. Aan de ene kant wil ik dolgraag naar huis, iets wat ik totaal niet verwacht had. Ik snak naar een warme douche, groenten, familie en vrienden en mijn eigen thuis. Ik ben klaar met de chaos, de mannen, de muziek, de hitte, maar tegelijkertijd weet ik dat ik juist dat zal missen als ik weer thuis ben...

Ik heb onderwerg zoveel positieve dingen over het land gehoord dat mijn verwachtingen hoog waren. Het is hier mooi, na de hoogvlakten van Esteli en Matagalpa achtergelaten te hebben, ben ik afgedaald naar de vlakten met hun schitterende vulkanen. Leon en Granada zijn mooie koloniale stadjes. Leon was de uitvalsbasis voor weer een mooie wandeling over vulkanen, inclusief het beroemde ´volcano boarding´ vanaf Cerro Negro. Dit houdt in dat je een houten plank de vulkaan opsleept (wat best een opgave is met zoveel wind), om er daarna al zittend vanaf te glijden. Ik had zo mijn twijfels, maar moet toegeven dat ik het geweldig vond! Na Cerro Negro zijn we verder gelopen naar de naastgelegen vulkaan El Hoyo, waar we overnacht hebben en weer een supermooie zonsondergang en zonsopkomst hebben gezien. Granada was een behoorlijke overgang, zo toeristisch! Het is een mooi stadje, maar ik had er niet een echt Nicaraguaans gevoel bij. De centrale straat, met allerlei terrasjes en muziek, staat ook wel bekend als Gringo Street, wat al genoeg zegt :-)Toch heb ik hier 6 dagen doorgebracht, samen met Clair, Marcus en Jonas, die ik in de bus naar Granada heb ontmoet. Het was fijn om even een vaste plek te hebben en te relaxen in de hangmat en aan het zwembad.

Nicaragua is een schitterend land, maar ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik heb me regelmatig afgevraagd hoe dat komt. Kan je hoofd maar een bepaalde hoeveelheid indrukken verwerken? Het lijkt wel of na 3 maanden al het moois normaal wordt, waardoor de minder mooie dingen nu extra hard binnen komen. Of komt het omdat dit het laatste land is en ik klaar ben om naar huis te gaan? Ik weet het niet....Nicaragua is het veiligste land van de regio, maar tegelijkertijd ook het armste, en in tegenstelling tot de afgelopen weken waren de armoede en problemen goed zichtbaar. Voor het eerst in mijn reis voel ik me als vrouw niet op mijn gemak als ik alleen over straat loop. In de steden Leon en Granada zie ik voor het eerst sinds Mexico weer kinderen die spullen verkopen of bedelen, en ´s nachts zie ik ze op straat slapen. Er lopen veel dronken mannen op straat en de tienda´s en pulperia´sdie in de vorige landen op elke straathoek te vinden zijn, zijn hier vervangen door gokhallen. Ik heb zelfs een keten ontdekt met de naam Aladdin, waar vrouwen (met hun kookschorten nog om) in hun pauze munten in de speelautomaten gooien. De mensen hebben problemen met Amerikanen (´Kom je uit Nederland? Oh, dan ben je geen gringa´), maar tegelijkertijd doen de winkels enorm westers aan en hebben ze zelfs kledingwinkels met ´ropas americanas´. Verder heb ik nog nooit zoveel drugs aangeboden gekregen. Na de eerste avond op Gringo Street zijn we bevriend met Carlos, de plaatselijke sigarettenverkoper annex drugsdealer, die zijn bestellingen rondbrengt in sigarettenpakjes. Tijdens de full moon party vlakbij Granada kon je bij de barman joints bestellen, en in de slaapzaal werd er cocaïne gesnoven. Zelfs bij het zwembad in Granada werd me door mijn Nicaraguaanse buurman cocaïne aangeboden. Normaal ontgaan dit soort dingen mij altijd, dus als zelfs ik ze zie, moet het heel erg zijn. Ik vraag me af of dit alleen gebeurt in de backpackerswereld, en zo ja, waarom heb ik dit dan nooit eerder meegemaakt tijdens deze reis?

Het is raar, het idee dat ik 3 maanden zou reizen heb ik vantevoren nooit kunnen bevatten, zelfs niet toen ik op Schiphol zat te wachten op mijn vlucht. Voor je het weet is het echter weer voorbij, nu is het moeilijk te bevatten dat ik hier 3 maanden ben geweest, er zitten zoveel indrukken in mijn hoofd...

Honduras en Noord Nicaragua: koffie, cigaren en chocola

Ik heb de bergen van Honduras en Nicaragua achter me gelaten en ben aangekomen in Leon, een klein stadje omgeven door vulkanen. Ik vermaak me hier wel, het is niet zo toeristisch, en het is net groot genoeg om een Franse bakker (ik mis brood!) en een paar cafe's te hebben, maar geen MacDonalds. Ik ben blij om weer in een stad te zijn, na alle dorpjes van de afgelopen weken.

Ik heb een week doorgebracht in Utila, een echt feest- en duikeiland. De duikcursus duurde 4 dagen en was best zwaar, elke dag om 8 uur beginnen en theorie behandelen, en dan 's middags het water in. Natuurlijk had ik weer pech, de eerste duik was ik verkouden, en dan wordt het eigenlijk afgeraden om te duiken. Het was nogal een traumatische ervaring met veel oorpijn en misselijkheid, maar een hele geduldige divemaster heeft me uiteindelijk naar de bodem gebracht. Gelukkig werd het elke keer beter, en de laatste duiken heb ik ook echt kunnen genieten van de onderwaterwereld. Het is zo mooi daar, hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet!

Na het duikavontuur werd het weer tijd om naar het vasteland te gaan, dit keer naar Copan en Gracias, in het noorden van Honduras. Ik was een beetje ongerust door allerlei verhalen over berovingen en overvallen, maar gelukkig heb ik me geen moment onveilig gevoeld. Nou scheelt het ook dat het kleine stadjes waren in het platteland, ik heb de grote steden vermeden....In Gracias ben ik samen met Corina, een Rotterdamse, op pad gegaan in de omgeving, naar een natuurpark, thermale baden en een religieus festival in La Campa, wat uiteindelijk een soort jaarmarkt bleek te zijn en een beetje tegenviel...In de comedor in het natuurpark wilden we wat drinken. De comedor was van een oud vrouwtje, ze wees naar een sinaasappelboom in haar tuin en vroeg of we sap wilden. Ja, dat wilden we wel! Haar man werd opgetrommeld om de sinaasappels uit de boom te slaan en na een paar minuten hadden we een vers sapje met suikerwater :-)

Alle landen in deze regio zijn extreem gelovig, maar in Honduras is het het meest zichtbaar. De bussen zijn volgeplakt met afbeeldingen van Jezus en teksten als 'God is liefde'. In de bus naar Tegucigalpa kwam er iemand de bus binnen die begon te praten. Ik lette er niet echt op, dacht dat het weer een of andere verkoper was, maar toen ik applaus hoorde, besloot ik toch maar even te luisteren. De man praatte een half uur over god en liefde, en af en toe hoorde ik 'amen' of weer applaus. Op een gegeven moment begon de hele bus een groepsgebed, toen heb ik mijn schijfjes ananas toch maar even opzij gelegd...Toen de man klaar was met zijn verhaal, toverde hij neusspray en pennen uit zijn aktetas en begon hij toch nog met zijn verkooppraatje :-)

Na een lange dag reizen en 7 keer overstappen kwam ik vorige week aan in het laatste land van deze reis: Nicaragua. Het noordelijke deel van dit land is bezaaid met tabaks-, cacao- en koffieplantages. Helaas kwam mijn plan om een koffieplantage te bezoeken net te laat, het oogstseizoen is namelijk net voorbij, maar ik heb toch genoten van de rondleiding in een plantage bij La Pita. Na afloop dronken we nog een kop koffie in het huis van de vicepresident van de koffiecooperatie, die de rondleiding had gegeven, en hij begon verhalen te vertellen over de revolutie. De revolutie leeft hier ook in Leon, waar in sommige gebouwen de kogelgaten nog te zien zijn. Vanmorgen heb ik het museum van de revolutie bezocht, in het oude presidentiele paleis, wat nu vergane glorie is. Ik word rondgeleid door een veteraan en in het begin is het nog luchtig, met de vraag 'Waarom zijn alle Hollandse meisjes zo mooi?' en een rondleiding over het dak met zijn schitterende uitzicht. Al snel wordt het serieuzer en laat hij mij zijn wonden zien (er zit nog steeds een kogel in zijn rug) en vertelt hij over de gevechten, aan de hand van foto's en krantenartikelen. Indrukwekkend, ik besef dat ik eigenlijk veel te weinig weet over de geschiedenis van deze landen...

Guatemala: deel 3

Ik ben weer aan de Caribische kust, dit keer op het eilandje Utila in Honduras.

Vanuit Quetzaltenango heb ik een 3-daagse hike gedaan naar San Pedro la Laguna. Een beetje angstig ging ik op pad, ik heb wel een beetje een trauma opgelopen van het beklimmen van Santiaguito, maar gelukkig was dit goed te doen, deze bergpaadjes leken erg op de paadjes die ik ken van de bergen van Frankrijk en Italië. Ik was de enige die de tocht maakte, met dezelfde gids van Santiaguito. Na een uur besloot hij dat ik geen Engels meer mocht praten, anders zou ik geen avondeten krijgen, dus naast een privegids had ik ook een leraar Spaans. Na 7 uur klimmen en dalen in de bergen hebben we de eerste avond gekampeerd naast een rivier in het dal. Dag 2 stond in het teken van klimmen en na 3 uur besloten we te smokkelen en namen pickup naar het dorpje Santa Clara la Laguna, ongeveer een half uur verderop. Overigens viel dit best tegen, de pickup stond bomvol met mensen en ik stond de hele tijd scheef, me wanhopig ergens aan vast proberend te houden. Maar ´s middags was ik lekker vrij, dit keer sliepen we bij een familie in het dorpje, dus ik kon ook weer goed mijn Spaans oefenen :-) De 3e dag vertrokken we ´s morgens vroeg om 5 uur om de ´Indian Nose´ af te dalen, zodat we de zon op konden zien komen boven het meer. En in tegenstelling tot de vorige keren dat ik vroeg op ben gestaan, was het dit keer mooi helder. Het was echt geweldig, de wolken verkleurden van roze naar rood, vervolgens oranje en geel, dit was wel een hoogtepunt van mijn reis tot nu toe!

Ik heb 4 dagen in San Pedro doorgebracht, meer dan gepland, maar ik had even behoefte aan nietsdoen...Ik heb rondgelopen, dagelijks mijn Spaans geoefend met Lorenzo, een man die sieraden maakt en van de opbrengsten rondreist, en gezwommen in het meer in San Marcos, een hippiedorpje aan de overkant. San Pedro is behoorlijk klein, ik hou er wel van dat je na 2 dagen de helft van de mensen kent, in ieder geval van gezicht. Je hebt Salvador, de lokale gids die elke avond in het hostel komt checken of er nieuwe slachtoffers zijn gearriveerd, Rosario het taartenvrouwtje, die de cafe`s afgaat om zelfgemaakte taartjes te verkopen, de bananenbroodverkoopsters, de sieradenverkopers in de hoofdstraat en de `popcorn kid`, die elke avond zakjes popcorn verkoopt.

Hoe relaxed het ook was in San Pedro, ik voelde me hier niet op mijn best en na 4 dagen werd het tijd om verder te gaan, dit keer naar Rio Dulce. Hier is vrij weinig te doen, maar in Antigua heb ik gedroomd dat ik spijt had dat ik niet was gegaan, dus ik heb mijn reisroute een beetje aangepast, zodat ik Rio Dulce niet zou missen...De enige attractie vlakbij het stadje is een warme waterval die terechtkomt in een riviertje, heel raar om daar onder te staan en in te liggen. Verder is Rio Dulce het startpunt voor een boottocht over de Rio Dulce richting Livingston, een mooie route over een rivier die aan beide kanten wordt omringd door dichte jungle. Ik heb deze tocht gemaakt met 5 Belgen en heb met hen ook opgetrokken in Livingston. In Livingston kwam ik weer terug aan de Caribische kust en wonder boven wonder scheen de zon! Het is een klein Garifunadorpje, waar je ook na 1 dag volledig de weg en wat locals kent. Er is vrij weinig te doen, maar er hangt een hele relaxte sfeer en ik ben een dag langer gebleven dan gepland.

Gisteren ben ik aangekomen op Utila. Grappig, toen ik aan het wachten was op de ferry kwam ik Lena tegen, een meisje dat ik ken uit San Pedro. Het is sowieso bizar hoeveel mensen je steeds tegen blijft komen op verschillende plekken! Ook Daniela, een ander meisje dat ik ken uit San Pedro, en Franco, die ik eerder heb ontmoet in Monterrico, ben ik gisteren tegen gekomen. Gisteren zijn we begonnen aan een duikcursus, tot nu toe alleen maar theorie, morgen mogen we voor het eerst het water in, spannend! Ik ben benieuwd of ik ook besmet ga raken met het duikvirus!

West Guatemala: vulkanen en zee

Mari en ik hebben ons reistempo in Antigua wat aangepast en hebben afscheid genomen van de Brazilianen, die voor ons iets te snel het land door gingen. We hebben er rondgelopen, taartjes gegeten (wat zijn ze daar hier goed in!), gewinkeld en de vulkaan Pacaya beklommen. Omdat dit een actieve vulkaan is konden we helaas niet naar de top, maar we zijn aardig hoog gekomen. Het leek wel een maanlandschap, het was helemaal zwart van de as en lava van de uitbarsting in 2010. Op sommige plekken kwam er stoom uit de aarde, hier kon je marshmallows roosteren :-)

Na 3 dagen Antigua zijn we naar Monterrico gegaan, een plaatsje aan de kust. Het was de eerste dag flink wennen, wat een overgang van een druk stadje naar een strandplaatsje waar werkelijk niets te doen is! Het zand is zwart en heet en de golven zijn sterk, maar het is heerlijk om even af te koelen in de zee. Het dorpje bestaat uit een hoofdweg met wat winkeltjes en een paar zandwegen met hotels. Na een dag konden we de confrontatie met onszelf aan en konden we genieten van de rust. We genoten van het kleine dorpje met Pancho, de pelikaan van de buren die de wacht houdt op de weg, met de lokale gidsen die elke dag vragen of je een shuttle naar Antigua nodig hebt en met Sender, een local die ons op de een of andere manier altijd weet te vinden en een praatje met ons houdt. We hebben veel tijd doorgebracht met de andere gasten van het hostel: Casey, Gracey, Peter en Franco, een Italiaan die op zijn motor op reis is naar Brazilië. We luierden samen op het strand, aten samen en gingen samen naar het kampvuur op het strand. Onze laatste avond hebben we een babyschildpadje los gelaten bij de zee, ik ben benieuwd of hij het redt...

Na een paar dagen was het tijd om terug te gaan naar Antigua. Marianne moest weer terug naar Nederland, ik reisde door naar Quetzaltenango, ook wel Xela genoemd. Op zich is er in dit stadje vrij weinig te doen, maar de stad is omringd doorbergen en vulkanen, dus is het een goede uitvalsbasis voor wandeltochten. Vandaag was een dag om uit te rusten van een 2-daagse tocht die ik eergisteren en gisteren heb gemaakt naar Santiaguito, een actieve vulkaan vlakbij de stad. Ze hadden gewaarschuwd dat het zwaar was, maar zo zwaar had ik het niet verwacht. Samen met een Nederlands stel, Chris en Roland, en onze gids David gingen we op pad. De eerste 2 1/2 uur waren goed te doen, de weg ging eerst langzaam omhoog en daarna was het redelijk vlak, maar daarna begon het afzien. We moesten eerst een flink eind naar beneden, om vanuit het dal de vulkaan te beklimmen. Het pad naar beneden was smal en steil met veel begroeiing aan beide kanten en soms ook boven je, zodat je met je rugzak om op je knieën onder bomen door moest kruipen. Daarna vervolgde de afdaling langs een soort stenen bedding, waar we moesten uitkijken omdat de stenen glad waren. Ik stond te trillen op mijn benen en was misselijk, maar moest daarna toch nog de vulkaan beklimmen, zonder pad dit keer...Eenmaal boven was de actieve krater verstopt achter de wolken, dus ben ik meteen de tent in gegaan om te slapen. Om half 1 ´s nachts ging de wekker. Ik voelde me weer goed en de wolken waren weg, dus gingen we naar het uitzichtpunt om naar het actieve deel van de vulkaan te kijken. Boven de krater hingen rode wolken en regelmatig rolden er hete, rode stenen naar beneden. Uiteindelijk, na anderhalf uur wachten in de koude wind, konden we een uitbarsting zien. Helaas geen grote, dus we hebben geen lava naar beneden zien komen, maar het was geweldig om dit zo dichtbij mee te maken, om de vulkaan te horen rommelen en uit te zien barsten.

De volgende dag gingen we na ontbeten te hebben met spaghetti en na de tent opgevouwen te hebben weer via dezelfde weg terug, maar gelukkig voelde ik met dit keer beter en kon ik genieten van de omgeving. Vandaag heb ik mezelf een rustdag gegeven, morgen ga ik weer op pad, dit keer een 3-daagse wandeltocht naar Lago Atitlan, ik ben benieuwd!

Tulum, Belize, Tikal en Semuc Champey

We zijn in Antigua! Dat was eigenlijk niet het plan, maar plannen worden hier makkelijk aangepast :-)

Na een nachtje Cancun zjin we de volgende morgen meteen vertrokken naar Tulum, een kleiner plaatsje aan de kust, met een hele relaxte sfeer. In het hostel konden we fietsen lenen, dus we zijn ´s middags meteen als echte Hollanders naar het strand gefietst, zo´n 4 km. van het dorpje vandaan. Je hebt daar zo´n perfect hagelwit strand met palmbomen en een helder lichtblauwe zee, supermooi! De 2e dag konden we meerijden met Shane, een Ier uit het hostel die een auto had gehuurd. Met zijn 5-en hebben we de ruïnes bezocht, die wel een beetje tegenvielen na Palenque, en op het strand gezeten.

´s Nachts namen we de bus naar Belize City en om 9 uur ´s ochtends namen we de boot naar Caye Caulker, een bijzonder eiland in de Caribische zee. Caye Caulker is een rasta-eiland, waar geen verharde wegen zijn en geen auto´s (al het vervoer gaat via golfkarretjes) en waar je jezelf als vrouw erg welkom voelt :-) Er hangt een bijzondere sfeer en de mannen flirten er op los. Er is aan de noordkant een klein stukje strand, naast de Lazy Lizard, een café waar de hele dag reggae wordt gedraaid. Bij de bakker kan je wasmachines kopen en de receptie van ons hotel is tegelijkertijd en telefoonwinkel. Het is raar, maar in dit land had mijn lichaam opeens behoefte aan fruit en vis, dingen die ik thuis nooit eet. We hebben 3 dagen doorgebracht op het eiland, de 2e dag hebben we een snorkeltoer gedaan bij Carlos, de broer van de taxichauffeur die we hadden in Belize City. Wat is de wereld mooi onder water! Met snorkelen zie je hier even veel als met duiken, we hebben zo ontzettend veel vissen gezien! We hebben zelfs tussen haaien en pijlstaartroggen gezwommen, een bijzondere ervaring...

Na 3 dagen strand werd het tijd voor iets anders, en in plaats van een georganiseerde busreis hebben we de lokale bus genomen naar de grens met Guatemala. De bus zat helemaal vol, we mosten het eerste half uur staan, maar het was leuk om mee te maken. De mensen waren super vriendelijk en vrolijk en halverwege kwam er iemand binnen om zelfgemaakte taartjes te verkopen, dus wij waren blij :-) Bij de grens met Guatemala werden we aangesproken door een buschauffeur die voor een goede prijs nog 2 plaatsen over had richting Flores. We moesten onze spullen in de bus leggen, de grens over gaan, en dan zou hij in Guatemala op ons wachten. En gelukkig, hij stond er ook echt :-) Uiteindelijk zaten we in de georganiseerde bus met mensen die ook bij ons op de boot hadden gezeten die ochtend. Met 2 Brazilianen, Pedro en Bruno, zochten we een hostel in Flores, waar het die avond feest was met vuurwerk en een leuk marktje. De volgende dag stonden we om 4 uur op om de ruïnes van Tikal te bezoeken. Helaas heeft het de eerste 2 uur geplenst van de regen en ik had natuurlijk niet mijn regenponcho bij me, maar het was het afzien meer dan waard.

We zouden eigenlijk na Tikal terug gaan naar Belize, maar omdat het daar een stuk duurder is en we allebei een beter gevoel hebben met Guatemala, besloten we met de Brazilianen mee te gaan richting het zuiden, naar Semuc Champey. De reis vanaf Coban ging via een onverhard weggetje door de bergen en vanaf Lanquin moesten we overstappen op een pickup truck omdat de weg er zo slecht was. We kwamen terecht in een hostel naast de rivier, waar geen internet was, onze telefoons geen bereik hadden en er alleen elektriciteit was van 18 tot 22 uur ´s avonds. Wat fijn om even helemaal in een andere wereld te zijn! ´s Avonds brachten we door met een groep uit het hostel en met Toto en Darwin die daar werkten en de volgende dag ook onze gidsen waren. Een Argentijn had een gitaar bij zich en we hebben een paar uur in het donker (de elektriciteit was inmiddels uit) leidjes gezongen. De volgende dag hebben we de rivier bezocht en gezwommen in de waterpoelen en gebruik gemaakt van de natuurlijke glijbanen die tussen de poelen liggen. ´s Middags gingen we naar de grotten de Las Marias die voor een groot deel gevuld zijn met water. We kregen allemaal een kaars en gingen de grotten in. We gingen door gangen met stalactieten en vleermuizen boven je hoofd, zijn een keer een waterval gepasseerd en op sommige plekken stond het water zo hoog dat we moesten zwemmen met de kaars in 1 hand.

Na Semuc Champey zijn onze plannen weer gewijzigd: we zouden naar Rio Dulce gaan en naar Livingston, maar we hebben de laatste dagen geen zon gezien en hadden daar wel behoefte aan, dus zijn we weer met Pedro en Bruno op pad gegaan, dit keer naar Antigua. Wat fijn om hier weer zon te voelen! Het stadje doet me herinneren aan San Cristobal, met zijn mooir gekleurde huisjes. Alleen zijn er nu 2 volkanen te zien, waarvan er 1 regelmatig as naar buiten spuwt. We gaan het nu even wat rustiger aan doen en blijven hier nog even. We weten ook eigenlijk nog steeds niet wat we hierna gaan doen :-)

San Cristobal en Palenque

Wat bizar, binnen 3 dagen heb ik totaal verschillende landschappen gezien! Van de bergen bij San Cristobalvia de jungle van Palenque naar de kust bij Cancun.

De 2e week in San Cristobal was even wennen. Het leek wel of het hele stadje was leeg gestroomd na oud en nieuw. Dat was op zich wel goed voor me, ik kon even uitrusten van al het gefeest en heb heel veel dingen kunnen zien en doen. Zo heb ik een uitstapje gemaakt naar Chiapa de Corzo en de Cañon del Sumidero, een kloof met een rivier ertussen, waar je met een bootje doorheen gaat. Aan weerskanten van de rivier waren kilometershoge bergmuren, wat voel je je dan klein inje bootje! Onderweg stopte de boot vlakbij een krokodil, die lekker lag te zonnen aan de kant.

Met de Spaanse les ging het de eerste dag mis. Mijn lerares dacht dat ik ´s ochtends les had en had ´s middags een afspraak bij de dokter. De 2e dag was ze ziek en kreeg ik een invaller, maar die had alleen ervaring met kinderen. De 3e dag kreeg ik uiteindelijk wel echtles, dit keer van de directeur zelf :-) Het was wel goed datik gelijk kon oefenen, ik had een Koreaans kamergenootje die geen Engels spreekt, en ikben nog een keer op stap gegaan met Luis, een Mexicaan die ik nog van de 1e week kende,dusik moest wel :-)Aan het eind van de week werd het weer drukker en gezelliger in het hostel en zijn we met een groepje op pad gegaan in San Cristobal.

Zaterdag ben ik vertrokken uit San Cristobal. Het was heel raar om voor de laatste keer door die mooie straatjes te lopen, maar ik vond het ook wel tijd worden om naar een andere plek te gaan. Ik bleek dezelfde bus te hebben als Myrthe en Francisca, die ook in het hostel sliepen, en samen zijn we op weg gegaan naar Palenque. Het was een van de mooiste busritten die ik in bewuste toestand heb meegemaakt. De snelweg, die maar 2 banen heeft (en op sommige plekken maar 1) gaat al kronkelend de bergen door. Het leek wel alsof de begroeiing per kilometer dichter, groener en gevarieerder werd....In Palenque hebben we een kamer genomen in het bos, vlakbij de Maya ruines. En het kan geen toeval zijn, onze kamer heette Amber.

Francisca is al vaker in Palenque geweest en kent enkele locals. ´s Avonds zaten we aan tafel met allerlei mensen die optreden in het restaurant: Juan detrommelaar, Gabriel de gids/winkeleigenaar/trommelaar/danser en Julio de zanger. Een bijzonder gezelschap!

De volgende dagheb ik samen met Myrthe de ruines bezocht. We zijn aan de verkeerde kant van de archeologische site begonnen, en bewaren hierdoor het mooiste gedeelte voor het laatst: het plein met het paleis en een paar tempels, omringd door jungle. Wat jammer dat je hier niet gewoon in je eentje rond kan lopen, het is zo mooi! Myrthe en ik rustten even uit op een grasveldje, en gelijk kwamen er een paar indiaansemeisjes bij ons zitten. Ze waren klaar met de verkoop van hun Mayaprulletjes voor deze dag en wilden verhalen horen en foto's zien uit Nederland. We hebben een half uur met ze gekletst en gespeeld, dat was misschien wel het mooiste moment van de dag...

Nu zit ik in Cancun, wat een overgang weer! Ik vind het helemaal niets, te groot en modern en schreeuwerig. Marianne komt vanavond aan, dan blijven we hier 1 nacht en gaan morgen gelijk door naar Tulum, waar het wat kleiner entoegankelijker is!

San Cristobal de las Casas: bergen, indianen en hippies

Zo, nu is het echt begonnen, Nens en Annemarie zijn gisteren vertrokken, vanaf nu moet ik het alleen doen...Nou ja, voor een weekje maar, want dan komt zus Mari op bezoek :-)

Het is hier heerlijk, ik kan me goed voorstellen dat mensen lang in dit stadje blijven hangen. Dit past ook weer precies bij het beeld dat ik had, heel veel laagbouw met mooie gekleurde huisjes en heel veel kerkjes. Ik blijf hier nog een weekje, want ik heb deze week Spaanse lessen geboekt.

In Puerto Escondido hebben we lekker uitgerust aan het strand, en vlakbij ons hotel zat een bar met de lekkerste margarita`s van het dorp, dus we hebben ons wel vermaakt. We hebben nog een boottochtje gemaakt over de oceaan, waarbij we 98% kans hadden op het zien van schildpadden en dolfijnen. Die schildpad hebben we gezien, die werd ook uit het water gehaald en in de boot gezet, beetje zielig wel....maar bij de dolfijnen behoorden we helaas tot de 2% die ze niet tegenkomen. De laatste dag zagen we wel vanaf het strand een enorme walvis die met zijn staart boven het water uitkwam, wat een gigantisch beest is dat!

We hebben tweede kerstdag de nachtbus genomen naar San Cristobal. De sfeer hier is echt heel relaxed, met allerlei leuke winkeltjes en café´s. Nancy en Annemarie waren hier om op pad te gaan met Sergio Castro, de man die hun stichting steunt. Ik vond het heel bijzonder om mee te mogen, we zijn op plekken geweest waar je als normale toerist niet komt. We hebben scholen en drinkwaterprojecten bezocht in de omgeving van San Cristobal en kwamen ook in hele klene bergdorpjes, waar wij echt wel de attractie waren. Het hele dorp kwam gelijk polshoogte nemen, mannen en vrouwen apart, en kinderen van een afstandje, die durfden niet dichtbij te komen.

`s Ochtends gingen we met Sergio op stap, en soms gingen we `s middags ook nog even langs bij zijn museum met klederdrachten, waar hij ook spreekuur houdt en mensen met allerlei soorten brandwonden behandelt, gewoon op de patio. Eigenlijk hebben we hier verder niet zo heel veel gedaan, behalve rondlopen (daar ga ik nooit genoeg van krijgen hier), terrasjes pakken en bijslapen, want het is hier goed uitgaan! Wat ook leuk is, is dat ze hier elke avond live muziek hebben in verschillende cafés. Het enige nadeel van de stad is dat er heel veel verkopers rondlopen, dit zijn indianen die uit hun dorpen zijn verbannen en in zo in de stad terecht komen. Een heel groot deel hiervan wordt gevormd door kinderen. Heel zielig, je zou ze zo meenemen....

Pachuca: bergen en cactussen

Ik ben al ruim een week onderweg, maar het lijkt wel veel langer, zoveel nieuwe indrukken!

De laatste dag in Mexico Stad zijn we naar het huis van Frida Kahlo gegaan, het huis staat in een totaal ander Mexico Stad dan dat van het centrum, in een wijk met allemaal lage en vrolijk gekleurde huizen. We reisden deze dag met de metro, wat een attractie op zich is: zo ongeveer bij elke halte komt er een verkoper binnen die zijn koopwaar aanprijst, zoals nagelknippers, keelpastilles, recptenboekjes voor de kerst en allerlei andere dingen. Het mooist is het nog als ze muziek verkopen, dan hebben ze een rugzak met een box erin en laten ze horen wat er allemaal op de cd staat.

Op zondag hebben we de bus gepakt naar Pachuca, waar we kunnen logeren bij Carlos,een vriend van Nancy en Annemarie. Hij rijdt ons 3 dagen lang naar allerlei dorpjes in de bergen. De eerste dag treffen we het, we komen aan in een dorpje waar een festival aan de gang is met traditionele dans en muziek. `s Avonds hebben we in het dorpscaféeen goede tequila gedronken, veel lekkerder dan in Nederland! De laatste dag nam Carlos ons mee naar zijn geboortedorp, Eloxochitlan. De reis duurde zo´n 4 uur, door een landschap van bergen die begroeid zijn met enorm veel cactiussen. Alleen de slapende man met de sombrero ontbrak, voor de rest was het typische beeld compleet :-) In Eloxochitlan is er niets, er wonen ongeveer 450 mensen. We hebben rondgereden door het dorp en de omgeving, ze houden hier niet zo van lopen....

Na 3 dagen Pachuca hebben we de bus gepakt naar Puebla, waar we een dag hebben rondgelopen in het centrum met zijn mooie gebouwen met betegelde gevels. Nu zitten we in Puerto Escondido, lekker aan het strand! Het is hier veel warmer dan in de bergen, maar dat gaat vast snel wennen!

Ik vind Mexico leuk!Het eten is hier heerlijk. Het was even wennen dat er overal bonen, limoen en peper (zelfs op fruit en snoep doen ze chilipeper) bij zit, maar eigenlijk past het wel. De mensen zijn echt super aardig! Het enige is dat je standaard een uur extra moet incalculeren als je iets wil doen, op de een of andere manier duurt alles net iets langer dan je verwacht. Mijn favoriete uitspraak tot nu toe is dan ook: no te preoccupas (= maak je niet druk)...

We blijven nog een paar dagen aan het strand, 1e kerstag nemen we de nachtbus naar San Cristobal, weer naar de bergen :-)